هنگام گذشتن از خیابان           مانتو  به بری چو ماه تابان

از محضر دیده ام گذر کرد            چشم این دل خفته را خبر کرد

دلداده به دنیای خیالش          میرفتم و دل محو جمالش

یکدفعه نگه به پشت سر کرد         این بی دل خسته را نظر کرد

گفتا به من از سر تأسف              اف بر تو و بر چشم بدت اف

از چیست به دنبال من آیی       ای مرد مگر تو بی حیایی

گفتم که دلم رفته ز  دستم        از عشق دل آرای تو مستم

عیب از من و بی حیائیم نیست        زیبایی توست جرم من چیست

وان چشم سیاه را  بنازم              با آن رخ ماه سان چه سازم

وان لعل لبت چه سرخ فام است     وان قامت دلربات دام است

صیاد که صید را شکار است               با سرزنشش دگر چه کار است

گر نیست تو را همسر و شوهر       من میشومت شوهرو نوکر

القصه غزلخوانی عاشق             افتاد به کار و گشت فائق

با عقد حلال شد حرامی        شمشیر نشست در نیامی

شد زندگی دو زوج آغاز              با دست و دهل به ساز و آواز

قانون خدا نکاح باشد         با عقد این مباح باشد

شد نوبت غسل کردن ما         قانون خدا و گردن ما

آن چهره پریوش گل اندام         میرفت کشان کشان به حمام

چون شست و نشست در مقابل     شد عشق ویش ز سینه زایل

لبهای کبود و سبزه رویی       چشمان سفید رفته سویی

چون مایه ی گوسفند پستان    پهنای شکم چو تنگ قلیان

باسن تو مگو کماجدان بود        بازو تو مگو که ناودان بود

از روی شگفتی و زخنده          گفتم که تویی عزیز بنده ؟

کو چشم سیاه دلربایت         کو لعل لبت شوم فدایت

کو قامت ناز دل فریبت        کو آن همه عشوه ی عجیبت

گفتا که سیاهی دو چشمم         از ریمل خاله بود و عمم

لعل لبم از رژ لب ژاله است                  این عشوه گری تحفه ی لاله است

وان روی سفیدم از کرم بود     کادوی پسر دایی محمود

این تیپ که در برابر توست                   زیبایی و عشوه اش به مانتوست

تنگ است و شکا ف دار و کوتاه       بر قامت خر کنی شود ماه

تنگ است که سینه سفت دارد       اعضا ء مرا به هم فشارد

تا تیپ مرا قشنگ سازد                  این مایه ی ننگ رنگ سازد

چاک است اگر ز پشت و  از پیش      خواهم ز برای خویشتن خیش

شاید که کمی جلوه نمایم                در دست خری چون تو در آیم

کوتاه بود تا در و درگاه             تا مثل تویی برآیدش آه

دنبال من اوفتد به اصرار         تا مثل تویی شود گرفتار

گفتم که به انتظار بنشین           باچشم و دل خمار بنشین

یک هفته نشد شروع کردم        از پهلوی چپ طلوع کردم

هر دم به یکی بهانه کردم        خون از دل او روانه کردم

روزی به غذای تلخ و شورش       روزی به خموشی تنورش

روزی به کثیفی اتاقش        می کوفتم از قفا چماقش

تا آنکه به آرزوی مردن        می کرد دعا به جان سپردن

گفت آنچه که انتظار من بود       حرف دل بی قرار من بود

گفتا ز طلاق و کرد فریاد       مهریه حلال و جانم آزاد

گفتم تو اگر قشنگ بودی        با عفت و هم زرنگ بودی

آیا به تو هیچکس نفرمود         که آراستنت به چادرت بود

ای کاش تو را بصیرتی بود        اخلاق و کمال و سیرتی بود

گر جاذبه ات همیشگی بود         برآتش عشق ما می افزود

این مانتوی تنگ و این همه رنگ       این دام سیاه و این همه ننگ

در شأن تو نارواست ای زن    در باره ی تو جفاست ای زن     

 شعر از مسعود اسدی