خود بین مباش دانه ی گندم حریف توست
این دام و دانه دشمن ذات شریف توست

شیطان اگر که لانه کند در زمین دل
نقش حسد به لرزش دست ضعیف توست

روزی که دادگاه عدالت به پا شود
بی چاره تر ز جان تو جسم نحیف توست

افتاده ای به دام اگر از سر هوس
راه نجات در نم چشم لطیف توست

افتاد اگر به سجده ملک پیش پای تو
از جوهر بهشتی و نفس عفیف توست

ای آنکه حرص از تو و حرمان قصیده گفت
آنکس که باخت قافیه را در ردیف توست

شاعر مسعود اسدی خانوکی